8 november 1947 – 16 juli 2014
Frans chansonnier, gitarist, outsider
Hervé Cristiani werd geboren in Parijs en groeide op tot een autodidactische geest met een scherp oor voor muziek en een neus voor het ongebruikelijke. Op het jezuïetencollege was hij niet de beste leerling, maar zijn stem redde hem van verwijdering: zijn plek in het koor was onmisbaar.
Hoewel hij zich distantieerde van de yéyé-cultuur rond Johnny Hallyday en Sylvie Vartan, werd hij diep geraakt door de ziel in de muziek van Ray Charles, Marvin Gaye en Aretha Franklin. Blues en folk, eerder dan Franse variété, vormden zijn basis.
In de vroege jaren zeventig vond Cristiani aansluiting bij de artistieke melting pot van het American Center in Parijs, waar hij optrok met muzikanten als Dick Annegarn, Marcel Dadi, Maxime Le Forestier en Jacques Higelin. Hij speelde gitaar, schreef introspectieve en humoristische teksten, en weigerde zich te voegen naar het commerciële model.
Zijn eerste album Au pays de Mélodie (1975), geboren uit een gewonnen pokerspel met een artistiek directeur, was een conceptplaat avant la lettre, doordrenkt met fantasie, ironie en melancholie.
In 1979 volgde Récréation met liedjes als Madame Michu en Marylou, maar het grote publiek bleef nog uit. Zijn meest legendarische hit zou pas later komen: het minimalistische en ontwapenende "Il est libre Max" (1981), een ode aan vrijheid en onthechting die hem tot cultfiguur verhief.
Cristiani was ook lid van de Franse Nationale Grand Lodge, een detail dat past bij zijn filosofische en onderzoekende aard. Hij verdiepte zich in religie, literatuur en natuurkunde — altijd zoekend, nooit volgzaam.
Hij overleed op 16 juli 2014, maar zijn muziek leeft voort in de schaduw van Max — vrij, poëtisch en ontwapenend anders.
