Simone Signoret was veel meer dan een legendarische Franse actrice. Ze was een vrouw die bleef kijken. Naar de wereld, naar de mensen, naar het onrecht. Haar blik — ernstig, doordringend, warm — werd haar handtekening. Geen schone schijn, maar rauwe waarheid.
Geboren als Simone Kaminker in Wiesbaden, dochter van een Franse joodse vader en een katholieke moeder, groeide ze op in een tijd die bol stond van ideologie en breuklijnen. Tijdens de Duitse bezetting weigerde ze te werken voor de propaganda-industrie en schreef ze onder een pseudoniem. Na de oorlog brak ze definitief door met rollen in Casque d’or(1952) en Les Diaboliques (1955).
Ze werd de eerste Franse actrice die een Oscar won, voor haar rol in Room at the Top (1959). Maar roem was nooit haar hoogste goed. Ze bleef vechten voor gerechtigheid, sprak zich uit tegen oorlog en dictatuur, en koos nadrukkelijk partij — zelfs als dat haar populariteit kostte.
Samen met haar man Yves Montand vormde ze een van de meest invloedrijke koppels van het Franse culturele leven, maar altijd bleef ze zichzelf: fel, onafhankelijk, melancholiek. In haar memoires La nostalgie n’est plus ce qu’elle étaitgaf ze ons een inkijk in haar denken, twijfels en moed.
Wie langs haar graf wandelt, hoort haar misschien nog spreken — zacht, maar onverminderd helder. Over kunst en politiek. Over liefde en teleurstelling. Over een leven dat niet netjes paste in één genre.
Want Simone Signoret was geen icoon. Ze was een mens. En juist daarom blijft ze bij ons.
&media=https://www.pere-lachaise.nl/media/com_mtree/images/listings/o/3120.jpg){kind=link}