Marie d’Agoult
(geboren Marie Catherine Sophie de Flavigny, gravin d’Agoult)
31 december 1805 – 5 maart 1876
Marie d’Agoult was een Franse schrijfster, salonnière en intellectueel, vooral bekend onder haar literaire pseudoniem Daniel Stern. Geboren in een aristocratische familie met wortels in zowel Frankrijk als Duitsland, groeide zij op in een tijdperk van politieke omwentelingen en culturele bloei.
Ze verwierf blijvende bekendheid als schrijfster van romans, historische werken en politieke essays, die ze publiceerde in de geest van het 19e-eeuwse liberalisme. Haar stijl is verfijnd en intellectueel, doordrenkt van maatschappelijke betrokkenheid. Haar bekendste werk is ongetwijfeld de driedelige "Histoire de la Révolution de 1848", waarin ze de gebeurtenissen van haar tijd met scherpte en gevoel voor nuance beschrijft.
Marie d’Agoult is echter ook beroemd om haar langdurige en stormachtige relatie met Franz Liszt, met wie zij drie kinderen kreeg, onder wie Cosima Liszt, de latere echtgenote van Richard Wagner. De verhouding met Liszt begon in 1833 en leidde tot een gezamenlijke periode van reizen, kunstenaarsvriendschappen en intensief artistiek leven — maar ook tot conflicten en uiteindelijk tot een breuk in 1839.
Als vrouw die zich bewoog in literaire én muzikale kringen, was zij een verbindende figuur tussen intellectuelen, kunstenaars en revolutionairen. Haar Parijse salon bracht vele prominente denkers samen en stond bekend om zijn levendige discussies.
Marie d’Agoult overleed in Parijs op 5 maart 1876. Zij werd begraven op het Cimetière du Père-Lachaise, waar haar graf nog steeds bezocht wordt door bewonderaars van haar scherpe pen, onafhankelijke geest en intellectuele moed.
Link naar Chopin etude nummer 12, opus 25 gespeeld door de reïncarnatie van deze dame
In haar memoires schrijft Marie over Liszt:
"...a tall figure, excessively thin, a pale face with great sea-green eyes in which glistened swift flashes of light like waves catching the sunlight...features at once suffering and powerful."
"six inches of snow covering twenty feet of lava,"
"I feel myself an obstacle to his life; I'm no good to him. I cast sadness and discouragement over his days."
Nadat de relatie was verbroken schreef Liszt vanuit Utrecht ergens in December 1842: "the day is cold and dark. The only ray that comes to me, the sole source of light and warmth, is my memory of you, dear Marie. I think back to our awakenings in Como and Florence...I feel I have forgotten how to live."
Nadat Liszt weer niet trouw bleek te kunnen zijn schreef Marie "Ik wil wel je minnares zijn, maar niet een van je minnaressen".
17 jaar na de laatste breuk zei Liszt: "Marie, laat me de taal van de gewone man gebruiken. God zegene je en wens me geen slechte dingen toe."
De reactie van Marie was wel duidelijk: "It is still he, and he alone, who makes me feel the divine mystery of life. With his departure I feel the emptiness around me and I shed tears."
Mooi toch?!
Luister hier: https://pere-lachaise.info/music/89-marie-d-agoult-liszt-les-adieux-reverir-on-a-motif.html
