08 | Beclard d’Harcourt Marguerite (1884-1964)

Marguerite Béclard d'Harcourt (1884-1964)

Marguerite Béclard d'Harcourt, geboren als Marguerite Béclard op 24 februari 1884 in Parijs (6e arrondissement), was een Franse componiste en musicoloog. Haar vader, Jules Béclard, was decaan van de Faculteit der Geneeskunde. In 1908 trouwde ze met Raoul d'Harcourt. Marguerite studeerde aan de Schola Cantorum in Parijs, waar ze les kreeg van prominente figuren zoals Abel Decaux, Vincent d'Indy en Maurice Emmanuel.

Als componiste liet ze zich inspireren door de modale taal, een stijl die ze van Emmanuel overnam, en orkestreerde ze onder andere Poème du Rhône, het postume werk van Emmanuel, en Moussorgski’s Marriage. Haar werk als musicoloog richtte zich met name op Peruaanse muziek van de Inca's en Frans-Canadese folklore, waarmee ze een belangrijke bijdrage leverde aan de studie van traditionele muziek.

Marguerite Béclard d'Harcourt stierf op 2 augustus 1964 in Parijs (10e arrondissement). Ze is begraven naast haar vader, de anatoom-arts Pierre Auguste Béclard (1785-1825), de fysioloog-arts Jules Auguste Béclard (1818-1887) en haar man.

Composities van Marguerite Béclard d'Harcourt:

• 50 Mélodies populaires indiennes (1923)

• Raïmi, ou la Fête du soleil, ballet (1926)

• Trois Sonnets de la Renaissance (1930)

• Quatuor à cordes (1930)

• Trois mouvements symphoniques (1932)

• Les Enfants dans l’enclos, mélodies (1934-1935)

• 24 Chansons populaires du Vieux Québec (1936)

• Sonate à trois (1938)

• Dierdane, drame lyrique (1937-1941)

• Sonatine, pour flûte et piano (1946)

• 2e symphonie « Les Saisons » (1951-1952)

Marguerite Béclard d'Harcourt blijft herinnerd als een veelzijdige componiste en musicoloog, wiens werk een waardevolle bijdrage heeft geleverd aan zowel de Franse muziek als de studie van traditionele en folkloristische muziek.