87-13 urn 1289
Michel Magne (1930–1984)
Componist, dromer, flamboyant genie — een leven tussen orkest en waanzin
Michel Magne was een van de meest kleurrijke figuren in de Franse muziekwereld van de 20e eeuw. Geboren op 20 maart 1930 in Lisieux, groeide hij uit tot een briljante en grensverleggende componist, vooral bekend om zijn filmmuziek, maar ook om zijn onorthodoxe leven en artistieke honger naar vrijheid.
Al op jonge leeftijd toonde Magne een buitengewone aanleg voor muziek. Hij studeerde aan het Conservatoire de Parisen viel op met zijn moderne benadering van klassieke vormen. Zijn vroegste werken werden al opgemerkt door grote namen in de muziek- en filmindustrie.
Magne's grote doorbraak kwam met de filmmuziek voor Gigot (1962), waarvoor hij werd genomineerd voor zowel een Academy Award als een Golden Globe. Hij werd dé huiscomponist van de Franse filmindustrie in de jaren ’60 en ’70, met scores voor onder andere:
Les Tontons Flingueurs
Fantômas
OSS 117
Angélique, Marquise des Anges
Barbarella (samenwerking)
Zijn muziek was eclectisch: van jazz en pop tot barok en elektronisch experiment. Hij speelde met klanklagen als een schilder met kleur.
In 1962 kocht Magne een vervallen 18e-eeuws kasteel net buiten Parijs en transformeerde het tot een van de eerste residentiële opnamestudio’s ter wereld: het legendarische Château d’Hérouville. Daar werkten niet alleen Franse artiesten, maar ook internationale grootheden als Elton John, David Bowie, Pink Floyd, Iggy Pop, Grateful Dead en Nina Simone.
Toch was Château d’Hérouville niet alleen een plek van muziek, maar ook van excessen, conflicten en diepe artistieke idealen. Het was Magne’s droom én ondergang.
Achter zijn flamboyante persoonlijkheid schuilde een complexe, vaak gekwelde man. Na zakelijke conflicten, persoonlijke crises en artistieke teleurstellingen, trok hij zich steeds verder terug. Op 19 december 1984 pleegde hij zelfmoord in een hotel in Cergy-Pontoise. Het kasteel, symbool van zijn genialiteit, raakte in verval.
Vandaag klinkt zijn muziek nog altijd: in films, in herinneringen, in heruitgaven van zijn werk. Zijn nalatenschap is er een van artistieke moed — een componist die niet bang was om groot te dromen, zelfs al leidde dat tot zelfverbranding.
“Michel Magne componeerde niet in noten, maar in vuurwerk.”
